Trygg styring – i full fart mot stupet

Det er ikkje kvar dag ein får eit politisk kunstverk som både forklarer stemninga i landet og samtidig ser ut som ein deleted scene frå eit alternativt Disney-univers der Pinocchio har blitt finansminister.

På bildet ser vi to alvorstunge karar i dress, begge med uttrykket til folk som for lengst har mista både kart, kompass og mobildekning. Den eine sit bak og vurderer å hoppe av, medan den andre – med nese så lang at han må registrerast som eget kjøretøy i Statens vegvesen – held henda krampaktig på rattet.

Vogna? Ei rusten trillekorg.
Retninga? Nedover.
Tempoet? Tilnærma fritt fall.
Flagget? Ja, det er i det minste heilt. Foreløpig.

«Da hopper jeg av, Pinocchio…»

Det er noko vakkert – og litt tragikomisk – med replikkar som forklarer situasjonen betre enn nokon statsbudsjett.

– Da hopper jeg av, Pinocchio, så holder du styringen stødig nedover.

Dette er altså definisjonen av «trygg styring» anno Norge:
Éin hoppar av før alt går gale, den andre skal liksom styre – men er eigentleg mest opptatt av å halde nesa unna frontruta.

Når politisk ledelse blir et tivoli

Det heile minner mistenkjeleg om den berg-og-dal-banen på Tusenfryd som alltid er stengt fordi ho ikkje bestod siste tryggleikssjekk. Men her går ho jammen i drift likevel! Det er jo viktig med litt spenning i kvardagen.

Det mest imponerande er kor rolege dei ser ut. Som om dei tenker:
– Dette går heilt sikkert fint. Det har gått bra før.

Joda, heilt til sporet forsvinn.

Trygg styring…?

Bildet avsluttar med teksten «Trygg styring…»
Dei tre prikkane er kanskje det mest realistiske. Dei symboliserer:

1. Tvil

2. Fortviling

3. Det djupe sukkket til ein heil nasjon

Om trygg styring er å sitje i ein skranglete kjerre på veg rett utfor eit stup medan kapteinen har tre meter med løgn som frontspoiler, ja då er vi i trygge hender.

Eventuelt i ei veldig dårleg teikneserie som vi merkelig nok lever i.

Konklusjon

Om dette er styringa som skal ta oss framover, så er det kanskje på tide å finne seg ein fallskjerm, ei pute – eller i det minste ein god porsjon humor. For av og til er det berre latter som held oss frå å skrike.